นั่งเล่นอยู่ บขส.ขอนแก่น เจอร้านขายของเล่นเด็ก เต็มตู้เลยเก็บภาพไว้ ในใจก็นึกถึงสมัยก่อนที่เราเป็นเด็ก 9-10 ขวบ มันเป็นความทรงจำที่ติดแน่นฝังอยู่ในอนูเล็กของเซลล์สมอง
เราสามารถเรียกภาพความทรงจำครั้งเก่าก่อนออกมาได้เป็นช็อตๆตามใจปราถนา อาจเป็นเพราะว่าเราประทับใจกับเหตุการณ์เหล่านั้น เราได้ใช้สมองคิดในการแก้ไขปัญหาเหล่นั้น เราทำให้คนอื่นเหล่านั้นเดือดร้อน(ผมทำประจำ 555+)หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่มันทำให้เราจำได้
ของเล่นเด็กน้อยบ้านนาคูสมัยเมื่อ10กว่าปีก่อนที่เล่นประจำคือหนังสติ๊กอันโปรด อาบเลือดกะปอมมาเป็นร้อยตัว หุ่นยางมัดลวดทองแดงไว้ขว้างแข่งกัน โยโย่ตัวจ๊าป
แต่กลับมามองถึงปัจจุบัน เด็กๆทุกวันนี้ วันๆเขาทำอะไรกันบ้าง แน่นอนครับ
1.เข้าร้านคอม เล่นเกมส์ออนไลน์ ออนเฟส
2.เข้าร้านคอม ดอทเอ
3.เข้าร้านคอม ออนเฟส
4…..เหมือนเดิม
ของเล่นสมัยทุกวันนี้ก็มีแต่พลาสติกสำเร็จรูป ใส่ถ่านกดปุ่มเปิดช้างก็เดินได้เอง ร้องออกเสียงได้ด้วย เด็กทุกวันนี้ไม่รู้จักหนังสติ๊กเสียแล้ว ไม่รู้ถึงความสนุกของการหายิงกะปอม การขว้างหุ่นยางเขาทำยังไง เล่นบักอียังไง เสือกินวัวของอาจาร์เสถียรสนุกแค่ไหน…….เฮ้อ
กาลเวลาเปลี่ยนไป วิถีชีวิตคนก็เปลี่ยน ความรู้สึกนึกคิดก็เปลี่ยน การเรียนรู้ชีวิตของเด็กเยาวชนก็เปลี่ยน สื่อ คอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต เข้ามามีอิทธิพลต่อเด็กๆอย่างมาก เราเป็นผู้ปกครอง(ในอนาคต) จะมีแนวทางในการแก้ไขปัญหาเหล่านี้อย่างไร ก็ยังเป็นคำถามที่ยากที่จะหาคำตอบสำเร็จรูปมาใช้กับเด็กๆทุกคนได้.
พยาบาลชุมชนคนหนึ่ง ที่อยากแบ่งปันประสบการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ต้องการถ่ายทอดเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในอำเภอนาคู จังหวัดกาฬสินธุ์ ซึ่งเป็นถิ่นกำเนิด เชิญทุกท่านร่วมแบ่งปันเรื่องราว ความรู้ ประสบการณ์ ด้วยกันนะครับ